Ik wil gaan schrijven over wat ik vandaag zag gebeuren. Heerlijk, oplettende ogen hebben. Eigenlijk zijn het twee dingen die ik wil noemen. Ten eerste een moeder, ten tweede collega's. Moeders, voel je niet aangesproken. Collega's, voel je niet aangesproken, ik heb het over in het algemeen hoor. Beginnen we maar met de moeders. Daar begint natuurlijk alles mee, anders waren we er niet geweest als kinderen.
Scene: Een fietspad, een meisje, een moeder, drie fietsen en ik.
Na een 8 uur lange werkdag, wat niet overdreven lang is, fietste ik naar huis. Over het fietspad natuurlijk, want de weg is voor auto's en stiekem ben ik op mijn fiets geen auto. Achter mij fietste een schreeuwende moeder, voor mij fietste een lachend meisje van rond de 6 of 7 jaar. Stoplichten zijn volgens mij echt hemels voor moeders, dan zien ze hun kind tenminste nog eens. Op een fiets, hoor je hard te fietsen, toch? Dus dat doen kinderen ook. Maar moeders hebben hier een anti-reactie op, die ik niet snap om eerlijk te zijn. Deze moeder dus, die ik niet ken (en ik dus vind dat ik haar hier mag quoten, omdat ze toch anoniem is) schreeuwde tegen haar kind toen ze bij het stoplicht stonden: 'Denk jij dat een fiets een speel middel is of zo?!? Ik zie een fiets als een vervoermiddel van A naar B!'
Ik kon het niet laten om te lachen. Gelukkig was de moeder zo bezig tegen haar kind dat ze mij niet zag lachen. Zou ze het nou echt zo raar vinden dat een kind een fiets als speel middel ziet? Is dat raar? Zouden we dat raar moeten vinden? Ik vind dat niet raar. Een fiets, heerlijk. Ik weet niet hoe snel ik zelf fietste als klein kind, maar ik fietste wel. En ik vond het heerlijk. En dit meisje vond het ook heerlijk. Maar waarom moeten ouders soms zo belemmerend zijn.. En waarom praten ze zo moeilijk tegen kinderen? Sorry, maar dit meisje keek al heel verward bij 'vervoermiddel' en zeker bij 'van A naar B'. Ze keek nog net niet om zich heen waar ze de A en waar de B zag. :)
Zo leuk, mensen bij het stoplicht.
Daarnaast hebben we nog collega's. Soms vraag ik me echt af waarom mensen mensen zijn. Waarom mensen opmerkingen maken. Waarom ik het zelf ook doe. Op werk, waar dan ook, zullen altijd discussies zijn. Altijd. Maar met mijn heerlijk spannende (not) werk kan ik heel goed ook naar anderen luisteren. Ik zou een roddelblad moeten beginnen.. Dat wat mensen over elkaar zeggen, hoor ik. En dat wat ik hoor, zou ik dan weer tegen iemand anders kunnen zeggen. Helaas ben ik dan alleen maar aan het stoken, dus doe ik dat niet. Maar echt, hoe vreselijk kunnen mensen over elkaar doen. Ze leggen de telefoon gewoon neer terwijl je nog aan het praten was. Ze zien je niet staan als je bij hun bureau staat te wachten, terwijl ze je toch wel zien. Ze dringen voor bij de printer (Oké, dat doe ik zelf ook!) Ach, alles voor het werk hé..
xxx
Yentl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten