Facebook is geen goed medium. Ja, dat dat ooit nog eens uit mijn mond mocht komen he? Had 100 procent van mijn Facebook-vrienden waarschijnlijk niet verwacht. Facebook, het maakt mensen jaloers, op zichzelf en op hun aantal likes gericht. Het vormt onze jeugd van tegenwoordig, die de mooiste spiegelfoto's aan zichzelf plaatsen, posten hoeveel koppijn ze hadden toen ze op zondag wakker werden. De jeugd, die ernstig meedoet aan cyberpesten, maar als ze zelf maar 3 likes krijgen zijn ze lelijk. Oftewel, de wereld draait door.
Uiteraard, ik ben niet gek, er zitten ook positieve kanten aan Facebook. Je houdt contact met je tante in Marokko, je blijft op de hoogte van oude kennissen en je weet wat er gebeurt in andermans leven. Maar beïnvloedt het ons niet heel erg? We posten alleen positieve dingen, en als we negatieve dingen posten kan het lijken als aandachttrekkerij, of krijg je commentaar van mensen dat ze echt niet snappen dat je dat post. Ooit postte ik wat voor leuk kringweekend ik had gehad met mijn studentenvereniging en toen kreeg ik de vraag of ik het ook zou posten als het niet leuk was. Tuurlijk niet, dit zou ik enkel tegen persoonlijke vrienden zeggen die er naar vroegen. Creëren we zo nog wel een realistisch beeld van ons leven of gaat het enkel en alleen om het aantal likes? Laten we mensen denken dat ons leven geweldig is?
Een vriend van mij laat zien hoe iedereen in hem geïnteresseerd blijft. Één keer in de drie of vier weken post hij een status over een gebeurtenis in die paar weken. 25 likes binnen een uur. Men vindt het leuk om van hem te horen, omdat het zo zeldzaam is. Ik verwijder posts waar ik geen likes op krijg.
Sommige reacties en berichten op Facebook wekken dit soort reacties bij mij op. Ik moet hier wel aan toevoegen dat ik mezelf ook 100% schuldig maak aan bijna al het bovengenoemde, en dat ik dus zeker niet heilig of perfect ben. En Facebook blijft verslavend.
