Wat mij altijd overkomt.

Als ik blijf kijken
zoals ik altijd heb gekeken,
blijf ik denken,
zoals ik altijd heb gedacht.

Als ik blijf denken,
zoals ik altijd heb gedacht,
blijf ik geloven,
zoals ik altijd heb geloofd.

Als ik blijf geloven,
zoals ik altijd heb geloofd,
blijf ik doen,
zoals ik altijd heb gedaan.

Als ik blijf doen,
zoals ik altijd heb gedaan,
blijft mij overkomen,
wat mij altijd overkomt.

CITO-toets

De CITO-toets...
Tja, je zal je afvragen. Hoe komt ze daaar nu weer? Daar is het toch helemaal de tijd niet voor?
Je hebt helemaal gelijk. Daar ís het de tijd niet voor. Maar je kan het er natuurlijk wel over hebben, daar zit gelukkig geen verbod op.

Ik bedacht me net, tijdens een gesprekje, dat ik best een gelukvogel ben.
In het jaar 2002-2003 (volgens mij) zat ik in groep 8. Super leuke klas, schat van een meester.
We hadden een héérlijke CITO-periode. Andere scholen stressen zich rot, maar de Kroevendonk... Die maakte er gewoon een feestje van!
Ik meen me te herinneren dat je een knuffel mee mocht nemen, om je geluk te brengen, daarnaast hadden we snoep, drinken, etc. tussendoor! En 's middags was het geen normale les, maar gewoon.. "leuk".
Ik scoorde 542 van de 550. Niet slecht in mijn ogen, maar niet genoeg voor mijn wens van het gymnasium. Maar toen kwam mijn lieve meester om de hoek kijken.
Op dat moment zaten wij in een verhuizing van Roosendaal naar Gouda. En onze lieve meneer Bas is naar Gouda gereisd, heeft daar mijn toekomstige middelbare school bezocht en gemeld dat hij toch voor mij pleitte voor gymnasium, ondanks dat mijn CITO-score niet toereikend was.
Super lief toch?
Uiteindelijk zit ik op de Universiteit Utrecht, met een VWO-diploma met Latijn en Grieks op zak.

Wat nu dus mijn punt is...
de CITO-toets is zo'n typisch voorbeeld van een momentopname.
Je zal toch maar net je dag niet hebben, en vergeten zijn dat Zuid-Afrika in Afrika ligt. Daar wordt dan bijna je verdere leven op bepaald.

Mijn punt is dus eigenlijk: Had iedereen maar zo'n leuke meester als ik, die je potentie ziet! :)

Nu of nooit

Voor de drama-les op school moesten we "plots" een gedicht schrijven. Af en toe noemde de lerares een woord, wat je er dan in moest verwerken. Een eigen, maar toch gestuurd, gedicht. Iedereen was anders, heel mooi om te zien. Mijn 'kunstwerk':

Een klok tikt.
Je voelt de spanning.
Het is nu...

Je ziet hem lopen,
Het is nu...

Het is een persoon, met karakter,
speelt de piano en danst in het rond.
Je ziet hem dansen.
Het is nu...

Langs de muur zie je hem lopen.
De plas op straat spiegelt zijn figuur.
Je ziet het golven.
Het is nu...

Hij zwaait,
naar de vrouw aan de overkant.
Je ziet hem zwaaien
Het is nu...

Bij het stoplicht staat hij stil.
Straks, dan wordt het groen en gaat hij lopen.
Je ziet hem wachten.
Het is nu...

of nooit.

Vertel.

Toch nog weer een gedichtje..

Vertel.
Hoe vertel je aan een blinde
hoe groen de kerstboom was
als hij kaal en leeg op straat
met het vuilnis mee

hoe vertel je aan een dove
het geluid dat de zon niet maakt
als hij vuurrood sissend
ondergaat in zee

(c) Hans Hagen

Onzichtbaar

een zucht is onzichtbaar
net als de wind
de nacht is onzichtbaar
als de dag begint
onzichtbaar zijn de dingen
die ik kwijt ben
die ik nooit meer vind
maar
met mijn ogen dicht
zie ik alles
wat mijn hoofd verzint.

(c) Hans & Monique Hagen - Jij bent de liefste.

Regen. En andere dingen.

Regen.

God huilt, zeg ik weleens. Dan huilt hij nu wel heel hard. Het rare effect van dat huilen is dat wij ook gaan huilen. Niet letterlijk, maar ons humeur wordt vaak wel verpest door het weer. Ook nu hier in huis een slome sfeer, niemand heeft zin ergens in.

Dus eigenlijk bepaalt het weer ons humeur voor een heel groot deel. Zon zorgt voor vrolijkheid. Regen zorgt voor somberheid. Sneeuw zorgt voor een gezelschapsgevoel, maar ook voor kou. Hagel zorgt voor pijn en soms zelfs angst. Bliksem zorgt voor licht, maar de donder zorgt voor angst.

Vandaag zaten we in het bedrijfsrestaurant te lunchen. Het zonnetje scheen en iedereen was vrolijk. Opeens, een stortbui. De lucht ging open en liet ons douchen. En meteen, ook al zat iedereen in het bedrijfsrestaurant gewoon droog, was de sfeer bedompt. Het was maar raar.

25-06-2010

Wist je dat ik geweldige buurkids heb? Elke donderdag mag ik 's ochtends om 7 uur voor ze opstaan om hen wakker te maken, te laten onbijten en naar school te sturen. Elke donderdagochtend om 7 uur denk ik weer: 'wat doe ik mezelf aan...' Maar je krijgt er wel wat voor terug. Elke donderdag krijg je de bijdehandste opmerkingen te horen en telkens zit je weer met je mond vol tanden, wat ik meestal niet heb. Figuurlijk natuurlijk, want letterlijk heb ik al mijn tanden nog.

Oh had ik al gezegd dat ik geslaagd ben? Na zes jaar lang, waarvan vier jaar met gemak en twee jaar bikkelen, mag ik eindelijk dat papiertje ophalen. Kunnen ze daar trouwens niks anders op verzinnen? Na 6 jaar... krijg je... een papiertje! Geen beker, geen medaille, geen krans. Nee, een papiertje! En dat is ook nog eens het bewijs dat je mag gaan studeren. Een papiertje! Ze zouden zich moeten schamen. Naja.. Misschien.. Kan ik ook tevreden zijn als ze er een papiertje in drievoud van maken? Kan ik tenminste zeggen dat ik drie papiertjes heb gehaald..

24-06-2010

The trick is to recognize when a goodbye can be a good thing, when it's a chance to start again.

Degenen die de Sound of Music nog niet gezien hebben, gaan zich nu heel hard schamen. In de hoek. Hup. Zo’n geweldige lachwekkende treurige film moet je gezien hebben. In de film is een ‘goodbye’ en in de film is een ‘ start again’ . De ‘goodbye’ maakt dat je huilt, dat je de tv uit wil zetten, dat je tegen je vriendje aankruipt en het deken verder over je heen trekt. De ‘start again’ maakt juist dat je glimlacht en je tranen wegveegt, dat je de tv niet uit zet maar juist de recorder aanzet om het later nog eens te zien, het maakt dat je je vriendje spontaan een kus op z’n neus geeft en het deken van je afslaat. Dit is dus het mooie van een ‘goodbye’. Maar waarom van de ‘goodbye’? Het is toch juist het mooie van de ‘ start again’? Dat is dus juist het mooie. De ‘goodbye’ zorgt juist voor die ‘ start again’ . Zonder een einde is er geen nieuw begin. En zonder een begin zou er nooit een einde aan hoeven komen. Voor dat begin zorg je zelf, door niet altijd binnen te zitten, door mensen spontaan aan te spreken. Zo breidt je je contacten uit en dus ook je begin. Ik zal niet zeggen dat hoe groter je begin is, hoe groter of kleiner het eind, want daar heb ik geen verstand van. Maar ik weet wel dat een einde, een ‘goodbye’ niet het einde is. Want daarna komt altijd een ‘ start again’ . En van die ‘ start again’ maak je zelf wat, net als van dat eerste begin. Ook als je denkt dat er geen ‘ start again’ is, zal hij er zijn. Je ziet hem (of haar) misschien niet, maar ze zal verschijnen, als jij ervoor openstaat. Als je gedumpt bent door je vriendje, zal dat voelen als een einde. Maar als jij maar met je hoofd bij diegene blijft hangen en hem ook niet uit je hoofd WIL hebben, dan zal die ‘ start again’ niet komen. In je hoofd moet de knop om. Als die knop om is, kan jij opnieuw beginnen met je ervaringen van het vorige.

23-06-2010

The trick is to recognize when a goodbye can be a good thing, when it's a chance to start again.

Denk daar maar eens over na.
Morgen volgen mijn gedachtespinsels. (Nee, geen spinnen, wees niet bang)

22-06-2010

Ik wil gaan schrijven over wat ik vandaag zag gebeuren. Heerlijk, oplettende ogen hebben. Eigenlijk zijn het twee dingen die ik wil noemen. Ten eerste een moeder, ten tweede collega's. Moeders, voel je niet aangesproken. Collega's, voel je niet aangesproken, ik heb het over in het algemeen hoor. Beginnen we maar met de moeders. Daar begint natuurlijk alles mee, anders waren we er niet geweest als kinderen.
Scene: Een fietspad, een meisje, een moeder, drie fietsen en ik.
Na een 8 uur lange werkdag, wat niet overdreven lang is, fietste ik naar huis. Over het fietspad natuurlijk, want de weg is voor auto's en stiekem ben ik op mijn fiets geen auto. Achter mij fietste een schreeuwende moeder, voor mij fietste een lachend meisje van rond de 6 of 7 jaar. Stoplichten zijn volgens mij echt hemels voor moeders, dan zien ze hun kind tenminste nog eens. Op een fiets, hoor je hard te fietsen, toch? Dus dat doen kinderen ook. Maar moeders hebben hier een anti-reactie op, die ik niet snap om eerlijk te zijn. Deze moeder dus, die ik niet ken (en ik dus vind dat ik haar hier mag quoten, omdat ze toch anoniem is) schreeuwde tegen haar kind toen ze bij het stoplicht stonden: 'Denk jij dat een fiets een speel middel is of zo?!? Ik zie een fiets als een vervoermiddel van A naar B!'
Ik kon het niet laten om te lachen. Gelukkig was de moeder zo bezig tegen haar kind dat ze mij niet zag lachen. Zou ze het nou echt zo raar vinden dat een kind een fiets als speel middel ziet? Is dat raar? Zouden we dat raar moeten vinden? Ik vind dat niet raar. Een fiets, heerlijk. Ik weet niet hoe snel ik zelf fietste als klein kind, maar ik fietste wel. En ik vond het heerlijk. En dit meisje vond het ook heerlijk. Maar waarom moeten ouders soms zo belemmerend zijn.. En waarom praten ze zo moeilijk tegen kinderen? Sorry, maar dit meisje keek al heel verward bij 'vervoermiddel' en zeker bij 'van A naar B'. Ze keek nog net niet om zich heen waar ze de A en waar de B zag. :)
Zo leuk, mensen bij het stoplicht.

Daarnaast hebben we nog collega's. Soms vraag ik me echt af waarom mensen mensen zijn. Waarom mensen opmerkingen maken. Waarom ik het zelf ook doe. Op werk, waar dan ook, zullen altijd discussies zijn. Altijd. Maar met mijn heerlijk spannende (not) werk kan ik heel goed ook naar anderen luisteren. Ik zou een roddelblad moeten beginnen.. Dat wat mensen over elkaar zeggen, hoor ik. En dat wat ik hoor, zou ik dan weer tegen iemand anders kunnen zeggen. Helaas ben ik dan alleen maar aan het stoken, dus doe ik dat niet. Maar echt, hoe vreselijk kunnen mensen over elkaar doen. Ze leggen de telefoon gewoon neer terwijl je nog aan het praten was. Ze zien je niet staan als je bij hun bureau staat te wachten, terwijl ze je toch wel zien. Ze dringen voor bij de printer (Oké, dat doe ik zelf ook!) Ach, alles voor het werk hé..

xxx
Yentl