Voor de drama-les op school moesten we "plots" een gedicht schrijven. Af en toe noemde de lerares een woord, wat je er dan in moest verwerken. Een eigen, maar toch gestuurd, gedicht. Iedereen was anders, heel mooi om te zien. Mijn 'kunstwerk':
Een klok tikt.
Je voelt de spanning.
Het is nu...
Je ziet hem lopen,
Het is nu...
Het is een persoon, met karakter,
speelt de piano en danst in het rond.
Je ziet hem dansen.
Het is nu...
Langs de muur zie je hem lopen.
De plas op straat spiegelt zijn figuur.
Je ziet het golven.
Het is nu...
Hij zwaait,
naar de vrouw aan de overkant.
Je ziet hem zwaaien
Het is nu...
Bij het stoplicht staat hij stil.
Straks, dan wordt het groen en gaat hij lopen.
Je ziet hem wachten.
Het is nu...
of nooit.
