De CITO-toets...
Tja, je zal je afvragen. Hoe komt ze daaar nu weer? Daar is het toch helemaal de tijd niet voor?
Je hebt helemaal gelijk. Daar ís het de tijd niet voor. Maar je kan het er natuurlijk wel over hebben, daar zit gelukkig geen verbod op.
Ik bedacht me net, tijdens een gesprekje, dat ik best een gelukvogel ben.
In het jaar 2002-2003 (volgens mij) zat ik in groep 8. Super leuke klas, schat van een meester.
We hadden een héérlijke CITO-periode. Andere scholen stressen zich rot, maar de Kroevendonk... Die maakte er gewoon een feestje van!
Ik meen me te herinneren dat je een knuffel mee mocht nemen, om je geluk te brengen, daarnaast hadden we snoep, drinken, etc. tussendoor! En 's middags was het geen normale les, maar gewoon.. "leuk".
Ik scoorde 542 van de 550. Niet slecht in mijn ogen, maar niet genoeg voor mijn wens van het gymnasium. Maar toen kwam mijn lieve meester om de hoek kijken.
Op dat moment zaten wij in een verhuizing van Roosendaal naar Gouda. En onze lieve meneer Bas is naar Gouda gereisd, heeft daar mijn toekomstige middelbare school bezocht en gemeld dat hij toch voor mij pleitte voor gymnasium, ondanks dat mijn CITO-score niet toereikend was.
Super lief toch?
Uiteindelijk zit ik op de Universiteit Utrecht, met een VWO-diploma met Latijn en Grieks op zak.
Wat nu dus mijn punt is...
de CITO-toets is zo'n typisch voorbeeld van een momentopname.
Je zal toch maar net je dag niet hebben, en vergeten zijn dat Zuid-Afrika in Afrika ligt. Daar wordt dan bijna je verdere leven op bepaald.
Mijn punt is dus eigenlijk: Had iedereen maar zo'n leuke meester als ik, die je potentie ziet! :)
