25-06-2010

Wist je dat ik geweldige buurkids heb? Elke donderdag mag ik 's ochtends om 7 uur voor ze opstaan om hen wakker te maken, te laten onbijten en naar school te sturen. Elke donderdagochtend om 7 uur denk ik weer: 'wat doe ik mezelf aan...' Maar je krijgt er wel wat voor terug. Elke donderdag krijg je de bijdehandste opmerkingen te horen en telkens zit je weer met je mond vol tanden, wat ik meestal niet heb. Figuurlijk natuurlijk, want letterlijk heb ik al mijn tanden nog.

Oh had ik al gezegd dat ik geslaagd ben? Na zes jaar lang, waarvan vier jaar met gemak en twee jaar bikkelen, mag ik eindelijk dat papiertje ophalen. Kunnen ze daar trouwens niks anders op verzinnen? Na 6 jaar... krijg je... een papiertje! Geen beker, geen medaille, geen krans. Nee, een papiertje! En dat is ook nog eens het bewijs dat je mag gaan studeren. Een papiertje! Ze zouden zich moeten schamen. Naja.. Misschien.. Kan ik ook tevreden zijn als ze er een papiertje in drievoud van maken? Kan ik tenminste zeggen dat ik drie papiertjes heb gehaald..

24-06-2010

The trick is to recognize when a goodbye can be a good thing, when it's a chance to start again.

Degenen die de Sound of Music nog niet gezien hebben, gaan zich nu heel hard schamen. In de hoek. Hup. Zo’n geweldige lachwekkende treurige film moet je gezien hebben. In de film is een ‘goodbye’ en in de film is een ‘ start again’ . De ‘goodbye’ maakt dat je huilt, dat je de tv uit wil zetten, dat je tegen je vriendje aankruipt en het deken verder over je heen trekt. De ‘start again’ maakt juist dat je glimlacht en je tranen wegveegt, dat je de tv niet uit zet maar juist de recorder aanzet om het later nog eens te zien, het maakt dat je je vriendje spontaan een kus op z’n neus geeft en het deken van je afslaat. Dit is dus het mooie van een ‘goodbye’. Maar waarom van de ‘goodbye’? Het is toch juist het mooie van de ‘ start again’? Dat is dus juist het mooie. De ‘goodbye’ zorgt juist voor die ‘ start again’ . Zonder een einde is er geen nieuw begin. En zonder een begin zou er nooit een einde aan hoeven komen. Voor dat begin zorg je zelf, door niet altijd binnen te zitten, door mensen spontaan aan te spreken. Zo breidt je je contacten uit en dus ook je begin. Ik zal niet zeggen dat hoe groter je begin is, hoe groter of kleiner het eind, want daar heb ik geen verstand van. Maar ik weet wel dat een einde, een ‘goodbye’ niet het einde is. Want daarna komt altijd een ‘ start again’ . En van die ‘ start again’ maak je zelf wat, net als van dat eerste begin. Ook als je denkt dat er geen ‘ start again’ is, zal hij er zijn. Je ziet hem (of haar) misschien niet, maar ze zal verschijnen, als jij ervoor openstaat. Als je gedumpt bent door je vriendje, zal dat voelen als een einde. Maar als jij maar met je hoofd bij diegene blijft hangen en hem ook niet uit je hoofd WIL hebben, dan zal die ‘ start again’ niet komen. In je hoofd moet de knop om. Als die knop om is, kan jij opnieuw beginnen met je ervaringen van het vorige.

23-06-2010

The trick is to recognize when a goodbye can be a good thing, when it's a chance to start again.

Denk daar maar eens over na.
Morgen volgen mijn gedachtespinsels. (Nee, geen spinnen, wees niet bang)

22-06-2010

Ik wil gaan schrijven over wat ik vandaag zag gebeuren. Heerlijk, oplettende ogen hebben. Eigenlijk zijn het twee dingen die ik wil noemen. Ten eerste een moeder, ten tweede collega's. Moeders, voel je niet aangesproken. Collega's, voel je niet aangesproken, ik heb het over in het algemeen hoor. Beginnen we maar met de moeders. Daar begint natuurlijk alles mee, anders waren we er niet geweest als kinderen.
Scene: Een fietspad, een meisje, een moeder, drie fietsen en ik.
Na een 8 uur lange werkdag, wat niet overdreven lang is, fietste ik naar huis. Over het fietspad natuurlijk, want de weg is voor auto's en stiekem ben ik op mijn fiets geen auto. Achter mij fietste een schreeuwende moeder, voor mij fietste een lachend meisje van rond de 6 of 7 jaar. Stoplichten zijn volgens mij echt hemels voor moeders, dan zien ze hun kind tenminste nog eens. Op een fiets, hoor je hard te fietsen, toch? Dus dat doen kinderen ook. Maar moeders hebben hier een anti-reactie op, die ik niet snap om eerlijk te zijn. Deze moeder dus, die ik niet ken (en ik dus vind dat ik haar hier mag quoten, omdat ze toch anoniem is) schreeuwde tegen haar kind toen ze bij het stoplicht stonden: 'Denk jij dat een fiets een speel middel is of zo?!? Ik zie een fiets als een vervoermiddel van A naar B!'
Ik kon het niet laten om te lachen. Gelukkig was de moeder zo bezig tegen haar kind dat ze mij niet zag lachen. Zou ze het nou echt zo raar vinden dat een kind een fiets als speel middel ziet? Is dat raar? Zouden we dat raar moeten vinden? Ik vind dat niet raar. Een fiets, heerlijk. Ik weet niet hoe snel ik zelf fietste als klein kind, maar ik fietste wel. En ik vond het heerlijk. En dit meisje vond het ook heerlijk. Maar waarom moeten ouders soms zo belemmerend zijn.. En waarom praten ze zo moeilijk tegen kinderen? Sorry, maar dit meisje keek al heel verward bij 'vervoermiddel' en zeker bij 'van A naar B'. Ze keek nog net niet om zich heen waar ze de A en waar de B zag. :)
Zo leuk, mensen bij het stoplicht.

Daarnaast hebben we nog collega's. Soms vraag ik me echt af waarom mensen mensen zijn. Waarom mensen opmerkingen maken. Waarom ik het zelf ook doe. Op werk, waar dan ook, zullen altijd discussies zijn. Altijd. Maar met mijn heerlijk spannende (not) werk kan ik heel goed ook naar anderen luisteren. Ik zou een roddelblad moeten beginnen.. Dat wat mensen over elkaar zeggen, hoor ik. En dat wat ik hoor, zou ik dan weer tegen iemand anders kunnen zeggen. Helaas ben ik dan alleen maar aan het stoken, dus doe ik dat niet. Maar echt, hoe vreselijk kunnen mensen over elkaar doen. Ze leggen de telefoon gewoon neer terwijl je nog aan het praten was. Ze zien je niet staan als je bij hun bureau staat te wachten, terwijl ze je toch wel zien. Ze dringen voor bij de printer (Oké, dat doe ik zelf ook!) Ach, alles voor het werk hé..

xxx
Yentl