Kind = kind, lalala.

Ik zie een kind als een kind. Een kind is geen volwassene, een kind hoeft geen keuzes te maken die voor hem of haar nog niet geschikt zijn. Een kind hoort te spelen, te genieten van het spel, genieten van: het zand door zijn vingers in de zandbak laten glijden, aan de verf op de verfkwast voelen, lachen om een omgegooide toren, als meisje en jongen nog leuk en normaal met elkaar omgaan, nog giechelen om de woorden poep en plas, de juf vertellen hoe lief je haar vindt, de spanning van groep 3, knutselwerkjes maken die zo simpel maar o zo leuk zijn, spelen met vriendjes die je vriendje niet meer zijn als ze één keer iets te hard knijpen, morgen gaan trouwen met je vriendin, want: waarom moeilijk doen? Je bent een kind, zo mag je zijn.
Waar is dat kind in ons? Ikzelf ben officieel nog niet volwassen, maar wel bijna. Ik weet wel: ik heb dat kind in me nog. Je zou me heel goed als speels en soms zelfs kinderlijk kunnen betitelen. Maar weet je, het maakt niet uit.
Kleuters komen naar mij toe om te vertellen over hun vriendje waarmee ze gaan trouwen, verlegen kinderen in mijn kring met 30 leerlingen durven toch wat te zeggen.
Nu bedoel ik dat niet om mezelf op te hemelen, maar een mens is niet voor niets kind geweest. Tuurlijk, het is een fase, je moet erdoorheen om groot te worden. Maar deze zorgt ervoor dat je jezelf kunt zijn.

Zoek dat kind in je. : )
Ouders met kinderen, ik ben van mening dat het werkt..! Speel mee, wees zelf ook een beetje kind. Leef je uit, laat al je strakke-pak principes eventjes varen en geniet zelf ook. Ik kan je garanderen, zonder literatuur, zonder bewijs en zonder citaten, dat het werkt. Je leert je kind beter begrijpen.

Klinkt leuk he, uit de mond van een nu nog 17 jarige.
Het is zinloos om te posten, maar dit heb ik om 12 uur 's nachts in een schrift lopen schrijven en ik vond het wel leuk om te posten.

Daag!